Branimir Karanović, Cipele, 1977, serigrafija, 50x70 cm
Branimir Karanović (1950. Beograd)
Diplomirao je 1974. na Fakultetu primenjenih umetnosti u Beogradu, klasa prof. Božidara Džmerkovića. Magistrirao je 1976. na Fakultetu likovnih umetnosti u Beogradu, klasa prof. Marka Krsmanovića. Od 1974. izlagao je samostalno (Beograd, Ljubljana, Venecija, Solun, Pariz...) i na kolektivnim izložbama u zemlji i inostranstvu (Beograd, Krakov, Edinburg, Solun, Njujork, Tuzla, Berlin, Ulan Bator, Pariz, Madrid...).
Nagrade/izbor: Prva nagrada za grafiku Inter-debi, Krakov, 1976; Prva nagrada za crtež na izložbi Jugoslovenski portret, Tuzla, 1979; Zlatna igla ULUS-a, 1981; Nagrada za fotografiju na Oktobarskom salonu, 1997; Velika nagrada ULUPUDS-a na Majskoj izložbi, Beograd, 2003; Aprilska nagrada Skupštine grada Beograda za stvaralaštvo u oblasti likovne i primenjene umetnosti, 2005.
Bio je profesor na Akademiji umetnosti u Novom Sadu, a potom nastavlja profesoru na Fakultetu primenjenih umetnosti u Beogradu. Bavi se grafikom i fotografijom.
Obrazloženje žirija
Od radova odabranih za izložbu Grafika beogradskog kruga 1977. godine žiri je doneo jednoglasnu odluku da nagradu Veliki pečat Galerije Grafički kolektiv dodeli Branimiru Karanoviću za serigrafiju
Cipele uz obrazloženje: serigrafija Branimira Karanovića predstavlja jasno i precizno određivanje područja kreativnog na granici između dva različita medijuma, umetničke fotografije i grafike, tako da je tom prilikom moguća skala za istraživanje znatno proširena. Ovaj grafički list poseduje izuzetnu sadržajnu slojevitost.
Članovi žirija: Stojan Ćelić, slikar i grafičar, Dušan Đokić, grafičar i likovni kritičar i Milan Stanojev, grafičar
12. maj 1977.
... Karanovićev pristup delu, na prvom mestu je posledica upotrebljene tehnike, sitoštampe, ali i posebnog korišćenja fotografije. U početku, autor je fotografiju koristio kao deo narativnog prizora koji u određenim vizuelnim aranžmanima, nekoj vrsti kolaža, ilustrovao jednu nadrealnu poetiku. [...] u svim ovim radovima je manifestovan i osnovni metod autora – sažimanje prizora u preciznu i komunikativnu likovnost koja je u svakom trenutku motivisana svakodnevnim vizuelnim senzacijama, pejzažom, predmetima i događajima koji nas okružuju i kojima, čak i u konvencionalnim prizorima, ostvarena je jednostavna i koncentrisana likovnost, čiji su osnovni postulati najčešće slični principima publicističke grafike. Ipak, i pored neospornog uticaja principa i slika masovnih vizuelnih komunikacija, u grafikama Branimira Karanovića postoje i druge intervencije koje ne dozvoljavaju da prevlada neutralno tumačenje prizora i da se grafika u potpunosti podredi fotografiji. [...] U Karanovićevim grafikama [...] postoje naknadne, često shematizovane linearne intervencije, i polemična tumačenja kao neka vrsta komentara o različitim mogućnostima dimenzija jednog dela. Ova dimenzija Karanovićevih grafika ponekad je i nametljiva, predstavlja gotovo u konceptualnom tumačenju, više kao verbalni iskaz o događaju nego kao uobičajeni narativni prizor. [...] U tom smislu, i pomenuti podatak da pristup Branimira Karanovića nema analogije u beogradskoj grafici, upravo je zasnovan na ovoj beskompromisnoj i promišljenoj upotrebi sitoštampe, tehnike koja, inače, do sada nije pobudila ozbiljnije interesovanje beogradskih grafičara.
S. Ristić, Mogućnosti sitoštampe, Politika (Beograd, 25. april 1978)
Uporedo stvara u domenu grafičke umetnosti i fotografije, poštujući njihova specifična medijska svojstva. Učinio je fotografiju bitnim elementom nove grafičke izražajnosti. U početku je koristio foto-predložak (1974) a, kasnije, čistu fotografsku realnost oplemenjuje grafičkim sredstvima (raster, solarizacija, pozitiv-negativ). Kompoziciju gradi na principu total-detalj u kojoj je očito svojstvo slike tipične u masivnim vizuelnim kounikacijama. Motivi su iz sveta svakodnevnih vizuelnih senzacija, figura i pejsaž, u kojima je ostvarena jedna nadrealna poetika prostora.
Lj. Ćinkul, Branimir Karanović, 1991, neobjavljen tekst. Likovna enciklopedija Jugoslavije, Zagreb.
… Poznat i priznat kao autor čiji rad u idejnom i vizuelnom konceptu ostaje u domenu klasične fotografije na čijim osnovama zasniva poetiku sopstvenog dela. Poziciju svedoka i hroničara vremena koji beleži svakodnevne vizuelne senzacije, čije angažovano oko stanja i pojave sa margina društvenog života transformiše u nove likovne prosede. Sopstveni durbin građanske/umetničke savesti izoštravao je i na buvljim pijacama - trezoru različitih vizulnih datosti i marginalija – koje kao pažljivi promatrač dokumentuje kamerom. Mozaička struktura kompozicije razlomljenog pogleda u prethodnim ciklusima zamenjena je jednostavnom kompozicionom dijaloškom shemom […] (ciklus „Dva kvadrata”) […] dalje se konceptualizuje prosede baziran na dijaloškoj formi sličnih i opozitnih komparacija. U tim intervencijama autor ne dozvoljava da se grafika podredi fotografiji i izbegava tipičan način zatrpavanja informacijama u virtuelnom svetu fotografije. Apliciranjem odabranih detalja formiraju se kolažne situacije kojima se stvara svedeni vizuelni kod oslobođen pojmovnih konvencija. Likovne vrednosti ovih višeslojnih kombinacija […] oslobođene suvišnog, zasnovane su na vizuelnoj igri različitog i/ili sličnog. Estetika ready made je veoma prisutna u ovim radovima...
Lj. Ćinkul, Lucidne dijaloške forme, Politika (Beograd, 18. maj 2014)
