Dragoslav Knežević, Veliki POST, 1986, kombinovana tehnika, 38.5x68 cm
Dragoslav Knežević (1947. Beograd)
Diplomirao je 1977. na Fakultetu likovnih umetnosti 1977, gde je 1979. završio postdiplomske studije, klasa prof. Radenka Miševića. Od 1981. izlagao je samostalno i na kolektivnim izložbama u zemlji i inostranstvu.
Nagrade/izbor: Nagrada za slikarstvo na Oktobarskom salonu, 1984; Prix de Conseil International des Musees (ICOM), Monte Karlo, 1988; Nagrada za najbolju izložbu Kolarčevog narodnog Univerziteta, Beograd, 1991/92; Nagrada za grafiku na Oktobarskom salonu, 1992.
Bavi se slikarstvom i grafikom.
Obrazloženje žirija
Nagrada Veliki pečat za 1987. godinu jednoglasno je dodeljena Dragoslavu Kneževiću za rad
Veliki POST, sa obrazloženjem:
Dragoslav Knežević je već duže prisutan u krugu beogradskih likovnih umetnika, a njegova grafika nosi odlike ubedljive likovne poetike, osetljive na duh vremena. Posebnost ovog grafičkog mišljenja ostvarena je osetljivim i dugotrajnim radom na ploči, sa osnovnom idejom da se otvori i produbi određena prostorna vizura. Utisak snažnog i slojevitog likovnog znaka Knežević je postigao ne samo ovim nagrađenim radom već i svojim višegodišnjim stvaralaštvom.
Članovi žirija: Sreto Bošnjak, istoričar umetnosti, Trajko Stojanović Kosovac, slikar i grafičar i Ljiljana Ćinkul, istoričarka umetnosti (umesto odsutne Zorice Tasić)
5. maj 1987.
Naizmenično stvara u mediju slikarstva i grafike. U početku slika prostore – izdvojene delove enterijera ispunjene sivilom, hladnoćom i statičnošću što povećava metafizičko-simboličku dimenziju motiva. Jednostavnim i oštrim, gotovo arhitektonskim crtežom i asketski korišćenom slikarskom materijom gradi ispražnjene i klaustrofobične prostore (kupatilo, lift, hodnik). Kasnije se zanima za enterijere u čijem polumraku se naziru zidovi i otvori višespratnica, hala i hangara, često ispresecani skelama čije horizontale i vertikale pojačavaju dinamiku prizora. Avetinjska atmosfera puna tajanstvenog dešavanja oseća se u ambijentu mestimično osvetljenom a prigušeni kolorit valerski bliskih vrednosti sintetizuje prostor slike u jedinstven doživljaj. Produbljujući dalje, preko difuznog svetla, problem atmosfere u slici Knežević otvara novi krug pitanja u kojem se posebno izdvaja drama prostora. Važan segment Kneževićeve umetničke biografije predstavlja i zajednički rad na grafici sa Brankom Pavićem.
Lj. Ćinkul, Dragoslav Knežević,1991, neobjavljen tekst. Likovna enciklopedija Jugoslavije, Zagreb.
Mada je na likovnoj sceni aktivan već tri decenije, i mada je laureat značajnih priznanja za slikarstvo i grafiku - nagrade Oktobarskog salona (za slikarstvo 1984. i 1992. za zajednički rad sa B. Pavićem) [...] - Dragoslav Knežević je na određeni način, za širu kulturnu javnost, diskretna prisutnost. [...] Ovo se može razumeti i pragmatičnim stavom da je sve stvar ličnog izbora i da su ovi fenomeni već davno poznati u istoriji umetnosti. Ipak, kao ličnost koja se uprkos svemu, ne odriče slikarske palete, samostalne izložbe Dragoslava Kneževića očekuju se sa velikom pažnjom jer su, između ostalog, i refleks stvaralačkog kontinuiteta, upornosti i vida sačuvane slobode. Uprkos promenama u vizuelnim umetnostima koje su evidentne na recentnoj sceni, Knežević je sačuvao veru u svrsishodnost slike i unutrašnju nužnost slikarskog čina. Od prve samostalne izložbe 1981. [...] ovaj slikar brani stav stvoriti jedno delo znači stvoriti jedan svet. Kneževićev prepoznatljiv tematski okvir čine napušteni prostori, kesoni, gradilišta, stepeništa, podrumi i druga teskobna, bočna i tajna mesta iza scene. Tretirani kao fragmenti, detalji ili prostorne naznake ovi ambijenti su ispunjeni kiferovskom atmosferom dramatične neizvesnosti koju povećava polumrak ili mistično svetlo decentnih pasaža, tipičnih za Kneževićev slikarski postupak. Ovo mistično svetlo i strukturalna pomeranja – bogata tekstura slike, nanosi slojeva paste često dovedene do zasićenja slikarske materije - nivelišu unutrašnju temperaturu rada. [...] pored kadrova urbanih vizura (Krovovi, Kalemegdan) izloženi su i pejzaži čiji slikarski koncept problematizuje tanku liniju koja deli određeni slikarski problem od njegove repeticije u maniru dopadljivih slikarskih digresija. [...] Ovaj student Radenka Miševića ostao je veran traganju za dubljom suštinom sopstvene slikarske istine u kojoj nema upadljivih prelomnih trenutaka. Ipak, uz uvažavanje lične hrabrosti i potrebe da u okviru klasične slike, uprkos imperativu vremena, se afirmiše njena aktuelnost, u recepciji Kneževićevog slikarstva primećuje se izvesna hermetičnost i opasan rizik boravka u tako stvorenom zatvorenom prostoru, bez svežeg vazduha.
Lj. Ćinkul, Diskretna prisutnost, Politika (Beograd, 2. decembar 2007)
