Milan Stašević, Rasejavanje traga, 1994, bakropis, akvatinta, 70x100 cm
Milan Stašević (1946. Vojvoda Stepa, Banat)
Diplomirao je 1975. na Fakultetu likovnih umetnosti u Beogradu, klasa prof. Zorana Petrovića, a postdiplomske studije završio je 1977, klasa prof. Mladena Srbinovića. Od 1977. izlagao je samostalno (Beograd, London, Pariz, Sarajevo...) i na brojim kolektivnim izložbama u zemlji i inostranstvu.
Nagrade/izbor: Zlatna paleta ULUS-a, 1979; Zlatna igla ULUS-a, 1983; Treća nagrada na II bijenalu grafike, Beograd, 1992; Nagrada na VII međunarodnom bijenalu grafike, Varna, 1993.
Profesor na Akademiji umetnosti u Novom Sadu. Bavi se slikarstvom i grafikom.
Obrazloženje žirija
Većinom glasova nagrada Veliki pečat za 1995. godinu dodeljena je Milanu Staševiću za rad
Rasejavanje traga, sa obrazloženjem:
U okviru grafičkog medija Stašević sa posebnim senzibilitetom neguje grafiku u boji ispoljavajući i izrazite crtačke vrednosti. Dosledan u izgrađivanju osobenog likovnog sveta, Staševićeva jasna autorska pojava zauzima vidno mesto na savremenoj jugoslovenskoj likovnoj sceni.
Članovi žirija: Ješa Denegri, istoričar umetnosti, Velizar Krstić, slikar i grafičar i Zoran Todović, slikar i grafičar
22. maj 1995.
Milan Stašević je svoj doživljaj konkretnog ambijenta – banatske ravnice, njene flore, faune i raznih artefakata nataloženih u dubinama njenih civilizacijskih slojeva, preveo u specifičan znakovni sistem. [...] Sačinio je zapis koji nosi obeležje biološkog i duhovnog razvoja sveta. [...] Staševićeva opredeljenost za shematizovanje nije samo svesni izbor likovne leksike; veza znakova sa označenim je magijska, što ukazuje na neke „tajanstvene veze umetnika sa svetom“. [...] Pomoću skupova mrlja, tačaka i crtica, minucioznim radom u tehnici suve igle, akvatinte i bakropisa, uspostavio je dinamične odnose i rasporedom oblika postigao jedan opšti poetsko-vizuelni ritam, pri čemu je bitan problem uzajamnog aktiviranja znakova i prostora. Pošavši od reprodukovanja nekih imaginarnih „krtičnjaka“ u vidu većih ili manjih, različito ali šematsko oblikovanih na beloj površini lista, polako je prelazio na tananije „crtkanje“ sve sićušnijih raznovrsnih znakova koji grade skoro apstraktnu vibrantnu grafičku strukturu. U jednom trenutku, iz obilja tih zgusnutih kaligrafskih „crtkarija“, izdvojio je uvećao izvestan broj „relikvija“ iz raznih slojeva prošlosti, koje nas podsećaju na bogato kolektivno civilizacijsko nasleđe...
Lj. Slijepčević, Mitološke predstave u novoj grafici, Muzej savremene umetnosti (Beograd, oktobar - novembar 1995)
...Afirmisan slikarskim i grafičkim radom, Stašević je očigledno svoje stvaralačke probleme rešavao paralelno, u oba ova medija. Ipak, čini se da je u grafici, upravo zbog njene medijske prirode, postizao čistije jezičke artikulacije i veće umetničke domete. U genezi njegove poetike može se pratiti put od radova sažete realističke vizije posvećenih atmosferi zavičajnog Banata do kondenzovanih likovnih struktura i skupova oblika koji su ga, u jednom novom kodiranom sistemu, preko asocijativnog simbola doveli do likovnog znaka. [...] Stašević se odlučio za odabrane citate dopunjavajući ih likovnim znakom čijem pročišćavanju je posvetio proteklu deceniju. Prolazeći sam iskustvo figuracije i napuštajući je u ime kristalizacije simbola i znaka, Stašević se u izabranim istorijskim predlošcima ponovo vraća figuraciji i kao u svojevrsnom panoptikumu, ukida hijerarhiju kompozicionog težišta u ime simultanosti života paralelnih svetova...
Lj. Ćinkul, Emitovano: Treći program Radio Beograda, Hronika, 30. jun 1995. skraćena verzija Politika (Beograd 12. jul 1995)
Utvrđeni su postupci koji spadaju u metajezičke operacije tipičnih postmodernističkih umetničkih strategija: citat, ponavljanje sa razlikama, prepisivanje i dopisivanje, ponovno ispisivanje teksta (pisanog ili slikovnog) pri čemu nisu isključene čak ni kopije i plagijati. Moderni mit o orginalnosti umetnosti po svaku cenu ovde je radikalno doveden u pitanje, ali je umetniku ipak ostavio u obavezu da nađe opravdanje za sve takve postupke, da takve postupke interpretira na neki mogući svoj način. […] Iz celog tog repertoara likova/znakova ravnopravno unetih u plan ravnine slike iščitava se svest ili makar teza o pojmu vremena koje ne poštuje dijahroniju pređašnjeg i potonjeg, koja govori o decentriranom poretku podataka kao simboličkoj predstavi rascepa nekad ustanovljenih hijerarhija velikih sistema i stilova, umesto kojih se ovde zagovara istovremenost i načelna vrednosna istovetnost krajnje raznolikih i raznorodnih kodova koje istorija kulture i istorija umetnosti savremenom umetniku nude, ne samo kao njegovo lično nego i kao kolektivno pamćenje…
J.Denegri, uvodni tekst u katalogu izložbe u Umetničkom paviljonu „Cvijeta Zuzorić“, 1995. Ponovo objavljeno u katalogu Milan Stašević – „Povratak početku“, Galerija RTS, (Beograd, 15.septembar - 27. oktobar 2012)
