Aleksandar Rasulić, Trykknr. 115, 1996, drvorez, 95x52 cm
Aleksandar Rasulić (1960. Beograd)
Diplomirao je 1988. na slikarskom odseku Fakulteta likovnih umetnosti u Beogradu, gde je 1990. završio i postdiplomske studije. Specijalizirao je 1989/1990. na Vestlandets Kunstakademi, Bergen, Norveška. Od 1990. izlagao je samostalno u Beogradu i Oslu i na kolektivnim izložbama u zemlji i inostranstvu (Beograd, Olofstrom, Varna, Edinburg, Ljubljana, Lođ...). Od 1992-2013. živeo je u Oslu, Norveška.
Obrazloženje žirija
Nagrada Veliki pečat za 1997. godinu dodeljena je Aleksandru Rasuliću za drvorez u boji,
Trykknr.115 iz 1996. godine, sa obrazloženjem:
Aleksandar Rasulić pripada generaciji beogradskih umetnika koji paralelno rade u mediju grafike i slikarstva. Rasulićevo vezivanje za drvorez predstavlja srećno pronađeno i usklađeno rešenje u izražavanju sopstvene poetike. Takođe je značajno i njegovo prisustvo na međunarodnim grafičkim manifestacijama gde su njegovi grafički listovi zapaženi. Rasulićevi drvorezi u boji poseduju onaj kvalitet medija i vibrantnost površine koja se može dovesti u vezu sa dejstvom ekranske slike. U osnovi ova dva medija prepoznaje se tačka dodira – suštinska osobina oba medija umnožavanja vizuelnog, odnosno audiovizuelnog podatka. Time se standardi grafike približavaju aktuelnim problemima savremenog likovnog trenutka.
Članovi žirija: Jasmina Čubrilo, istoričarka umetnosti, Nevenka Stojsavljević, grafičarka i Slobodan Knežević, grafičar
19. maj 1997.
... Baveći se drvorezima Aleksandar Rasulić podvrgao se procesu izvesnog pročišćavanja, pojednostavljenja svoje poetike. Na taj način, naročito u pogledu kolorita, čistih površina došli su do izražaja neki drugi uticaji, pre svega njegovo interesovanje za ikonopis. Taj upliv nije primetan samo na nivou kolorita, na nivou izbora plemenitih, pastelnih boja – u Rasulićevim apstraktnim grafikama na kojima je najvažniji likovni element zapravo ritam „poteza“, izreza u okviru većih polja, dominira izvestan utisak sakralnosti koji se kao opšti prizvuk nalazi u delima zografa. U tehnološkom smislu Rasulićevi radovi su klasični višebojni drvorezi. Oni, međutim, nisu rađeni sa više matrica, već je posebnim štampanjem i daljim doradama jedne ploče postignuta višebojnost. U takvom postupku prvu mrežu, crtež, određuju bele, najpre izrezane površine, da bi se kasnije „spuštanjem“ nivoa ploče dobijale kolorističke zone i preklopi. Preskakanjem pojedinih faza, pojedinih boja, grafika postaje polje slobodnih varijacija, eksperimenta koji je karakterističniji za slikarski medij, gde se konačni ishod pojavljuje u nekoliko različitih verzija. Na mapi grafičke umetnosti danas i ovde, u času kada je nekoliko mlađih umetnika svojim novim pristupima tradicionalnim grafičkim tehnikama, pre svega drvorezu i dubokoj štampi, vratilo nadu u etički poljuljanu umetnost matrice i lista, grafike Aleksandra Rasulića pojavljuju se kao još jedan od dokaza da tradicionalne tehnike ne moraju sa sobom povući i tradicionalni izraz, vraća nas na stari aksiom: vrednost jednog umetničkog dela pre svega određuje dar koji nosi umetnik.
M. Prodanović, uvodni tekst u katalogu izložbe u Galeriji Grafički kolektiv (Beograd, 20. januar - 1.februar 1992)
U autentičnoj formi drvoreza, njegovom kvalitetu i lepoti manuelnog rada, zadovoljena je Rasulićeva iskonska potreba za vraćanje korenima i prepoznavanju sopstvene duhovnosti. Kroz biće ovog medija on istražuje primarni element – liniju koja ovde ima zvuk osmišljenog poteza. Ritam ovih poteza, kao muzika ujednačenog zvuka iz prirode, po svom usmerenju sugeriše ortogonalnu mrežu, koncentričnu kvadratnu shemu ili nepregledno polje. Lepota ovih drvoreza je u njihovoj netipičnosti jer karakteristika klasičnih drvoreza – izražajnost linija i bogatstvo kontrasta – ovde je zamenjena kontemplativnim otkrivanjem iznenađujuće lepote urezivanja gotovo kaligrafskih poteza i njihovim slojevitim i plemenitim obojenjima. Nastali u jednom dahu ovi drvorezi se mogu sagledati kao medijsko pročišćenje bića grafike, a izgled plastične celine ovih likovnih apstrakcija govori o autentičnosti korišćenih elemenata i Rasulićevom osobenom stvaralačkom senzibilitetu.
Lj. Ćinkul, Emitovano: Treći program Radio Beograda, Hronika, 1. februar 1992.
Kinevizuelnost drvoreza Aleksandra Rasulića zasniva se na ekspresivnoj fakturi koju gradi jasno determinisani plastički sistem. Vibrantnošću boja i mnoštvom sitnih zareza stvara se utisak njihove pokretačke ekspanzije. Taj nemirni plastički milje, taj hedonistički izliv, najčešće ima svoju protivtežu u geometrijskim formama „dubljeg“ grafičkog sloja, u procesualnom nizanju i ritmovanju osnovnih plastičkih jedinica (zareza) i određivanja njihovih pravaca i tokova.
Lj. Slijepčević, „Nove pojave u grafici Beogradskog kruga osamdesetih i devedesetih godina“ u: Jedan vek grafike, Dela iz grafičke zbirke Muzeja savremene umetnosti u Beogradu, Galerija Srpske akademije nauka i umetnosti (Beograd, novembar-decembar 2003) 127.
