Biljana Ševo, Bez naziva, 1998, akvatinta, 17x51 cm
Biljana Ševo (1958. Beograd)
Diplomirala je 1986. na Fakultetu likovnih umetnosti u Beogradu, klasa prof. Miodraga Rogića, gde je 1990. završila postdiplomske studije. Bila je korisnik stipendije Fonda mladih Udruženja likovnih umetnika Srbije i stipendista fonda Moša Pijade u Parizu. Od 1990. izlagala je samostalno i na kolektivnim izložbama u zemlji i inostranstvu (Beograd, Pariz, Solun, Lijež, Kjoto...).
Obrazloženje žirija
Žiri je doneo jednoglasnu odluku da se nagrada Veliki pečat dodeli Biljani Ševo za grafiku
Bez naziva iz 1998, sa sledećim obrazloženjem:
Semantički, odnosno plastički elementi kao estetske kategorije čine ovo delo aktuelnim. Ono nosi novu lirsku simboličnost čiji se razvoj može pratiti od početka osamdesetih godina – po vrsti ikonike i senzibiliteta za grafičku materiju. Sa ograničenim brojem ikonografskih simbola Biljana Ševo dočarava grafičku transkripciju kosmogonijskog lirizma – podjednako semantičkom ubedljivošću ikonike i grafičke podloge kao i njihovim plastičkim korelacijama. Poetska ubedljivost sastoji se u romantičarsko-nostalgičnom fluidu koji emanira sama grafička tehnika i sugeriše vrsta ikonike. To su simboli-znaci lirskog karaktera sa mogućnošću mnogostrukog asociranja. U tehnici duboke štampe, koja je u našoj sredini veoma korišćena sa različitim ishodištima, Biljana Ševo pokazuje interes za teksturu matrice, za postizanje njene poetske sugestivnosti i evokativnih mogućnosti. To se ogleda u taktilnoj igri što „nagoni materijal sam da govori“.
Članovi žirija: Ljiljana Slijepčević, istoričarka umetnosti, Nebojša Radojev, grafičar, Zoran Todović, slikar i grafičar
4. maj 1998.
... Poreklo motiva svih njenih radova je kosmogonijsko. Taj poetski siže najčešće nalazimo u svim vrstama umetnosti, pa je samim tim za umetnika najizazovnije i najteže da iznađe originalne jezičke formulacije, da odvoji i istakne subjektivnu interpretaciju te opšte teme.
Sklona meditaciji, Biljana Ševo priziva snage instinkta koje teže dokučavanju zaboravljenih svetova i praiskonskih slika, čime se vraća u sopstveni san. Sa manjim brojem ikonografskih simbola ona gradi grafičku transkripciju kosmogonijskog lirizma. To su spiralne forme, cik-cak linije, šeme lavirinta ili neke tajanstvene „šifre“ koje najčešće asociraju na jednostavne magijske znake primitivnih naroda, za čijom magijskom funkcijom čezne, ne bi li bila „bliže suštini sveta“, kako je Kle tu čežnju objasnio. U zagonetnoj koegzistenciji znakova naslućujemo „neuhvatljivi“ fenomen vremena, čovekove prapočetke, njegove veze sa kosmosom, kružno kretanje života, praiskonsku svetlost iz koje je ponikao život. Na jednom listu, ljudska figura, groteskne siluetarnosti u nekoj vrsti molitvenog ili obrednog stava, proširuje i bliže „objašnjava“ ovu transcendentalnu simboliku. Psihodeličnost senovite slike „sećanja“ ili slutnji umetnica postiže podjednakom znakovnošću i plastičkom korelacijom. Interes za teksturu matrice, za postizanje njene poetske sugestivnosti i evokativnih mogućnosti, ogleda se u taktilnoj igri asocijacija; tehničkim postupkom „nagoni materijal da sam progovori“...
Ljiljana Slijepčević, Mitološke predstave u novoj grafici, Muzej savremene umetnosti, oktobar-novembar 1995.
