Biljana Vuković, Iz Kalenića, 1999, akvatinta, bakropis, 63x91 cm
Biljana Vuković (1949. Beograd)
Diplomirala je 1973. na Fakultetu likovnih umetnosti u Beogradu, gde je 1975. završila i postdiplomske studije, klasa prof. Miodraga Rogića. Od 1974. izlagala je samostalno (Beograd, Olbeni, Sarajevo, Banja Luka...) i na kolektivnim izložbama u zemlji i inostranstvu. Kao gostujući umetnik boravila je i izlagala u Grčkoj, SAD, Danskoj. Studijska putovanja: Francuska, Španija, Italija, Grčka, Amerika, Nemačka, Holandija, Mađarska, Danska. Profesor na Fakultetu likovnih umetnosti u Beogradu.
Obrazloženje žirija
Nagrada Veliki pečat za 1999. godinu jednoglasno je dodeljena Biljani Vuković za rad
Iz Kalenića uz obrazloženje:
U žiži kreativnih interesovanja Biljane Vuković lociran je pejzaž čitljiv kao lični doživljaj predela. U svojoj umetničkoj transpoziciji njen predeo je izrastao u metaforu putovanja, promene, ekstatičnih stanja koja ona u prirodi osluškuje. Rad Biljane Vuković svojom snažnom gestualnošću, ekspresijom materijala, pikturalnim kvalitetima, pasažima zelenih i atmosferom kondenzovane energije predstavlja ubedljiv umetnički stav. U tom stavu autor sintetiše elemente dokumentarnog kadriranja i viziju imaginarnog predela za kojim autor uporno traga. U okviru beogradske grafičke škole Biljana Vuković je izuzetna umetnička pojava čiji rad nastaje u kontinuitetu od dve i po decenije; oslonjena na bazu klasične grafičke discipline ona je ostvarila elemente inovativnog utičući na generacije mladih umetnika.
Članice žirija: Lidija Merenik, istoričarka umetnosti, Nevenka Stojsavljević, grafičarka i Biljana Ševo, grafičarka
22. maj 1999.
...Kada je, pre više godina, započela svoje hodočašće Studenici Biljana Vuković je, svakako, bila privučena fizičkim i duhovnim prostorom ovog monumenta u kojem posvećeni nalaze isceliteljsku moć obnavljanja energije i vraćanje istine na njeno pravo mesto. Tu je negde i otpočeo jedinstven proces sve dubljeg slaganja i identifikacije umetničkog bića Biljane Vuković sa hiljadugodišnjom slikom ovog hrama i njegove okoline. Nije li se u šetnji studeničkim pejzažom, čija nedirnuta lepota oslobađa imaginaciju, u njoj obnavljala geteovska pesnička sreća “da je iznad svih vrtova mir…”; ili je njen duh sjedinjen s fizisom tla lutao za slikom apsolutnog pejsaža. Tragajući za unutrašnjim sadržajem izabranog motiva Biljana Vuković oslobađa imaginaciju koja kao katalizator vidljivog – kroz neposredni grafički čin – transponuje skice i beleške sa terena u samu bit njihove pojavnosti. Teza po kojoj je slika nefunkcionalni organizam nastao u izolaciji pogleda na motiv u njenom grafičkom radu dobila je svoju punu potvrdu. Sledeći liniju kontinuiteta u stvaralaštvu Biljane Vuković sažeto je višegodišnje iskustvo u kojem je najizražajniji pomak s lirskog ka gestualnom; iznijansirana poetičnost i atmosfera idiličnog studeničkog predela smenjuje grafika gesta, puna nužnosti i intenziteta. Tako njen stvaralački proces dobija zamah a, fizička i duhovna slojevitost čina crtanja na grafičkoj ploči, prolazi fazu apstrahovanja, redukcije, kristalizacije. Pitoma oaza Studenice zamenjena je ljutim crnogorskim kršom i golim kamenim ostrvima. Još jednom je, u vrlo drastičnoj formi, moć prirode suprotstavljena ne/moći čovekovoj. U ciklusu radova Ostrva apstraktni ritam kompozicije pojačan je do stepena koncentracije koja dostiže bljesak ekspresije. Monumentalna arhaičnost podneblja, tvrdoća i oskudnost kamena govore o nastajanju dela mimo racionalnog, dela koje uzbuđuje, prenosi napetost i oštre kontraste. Generalno, u radovima Biljane Vuković može se pratiti linija sažete figuracije koja je u ciklusu Ostrva pomerena do granice asocijativne ekspresije; u njima se progovara o mistici i metafizici postojanja, o smislu neprestanog obnavljanja, ponavljanja i fenomenu sreće.
Lj. Ćinkul, uvodni tekst u katalogu izložbe u Galeriji Grafički kolektiv (Beograd, 13 - 25. april 1992)
...U tematskom smislu već dugi niz godina kod Biljane Vuković prisutno je kontinuirano bavljenje motivima pejzaža oko manastira Studenice. [...] Ideja obuhvatanja i vizuelizacije prostora, te transponovanje njegovog stvarnog izgleda grafički sukobljavanjem linearnih, svetlosnih i kolorističkih ritmova i površina, može se, kao izraz stvaralačkog htenja i unutrašnjeg raspoloženja, prepoznati skoro na svakom radu. Pri tome, Vukovićeva se ne zadržava na deskripciji i detaljisanju. Njoj nije cilj realistička slika predela. Ona želi da naglasi samo njoj vidljivu i bitnu suštinu, karakterne crte i atmosferu odabranog mesta/motiva kao povoda kreativnom činu. [...] Pri tom, potrebno je naglasiti da umetnica ne „poseže“ za reprezentativnim motivima studeničkog kraja. Pre su to jednostavni isečci vidika, vizuelno zatvoreni prostori bez horizonta i fokusa, koji svojom frontalnošću primoravaju posmatrača da direktno uđe u njihovu bit i sadržinu, u kojoj se dramatičnim sukobljavanjem svetlih prostora sa tamnim partijama gusto zbijenih linija nagoveštava egzistencijalna drama savremenog čoveka...
J. Marinković, uvodni tekst u katalogu izložbe u Galeriji Grafički kolektiv (Beograd, 31. maj - 12. jun 2010)
