Vladimir Veljašević, Bez naziva 3, 2001, duboka štampa, 70x100 cm

Vladimir Veljašević (1969. Smederevska Palanka)
Diplomirao je 1995. na Fakultetu likovnih umetnosti u Beogradu, klasa prof. Mileta Grozdanića, kod koga je 1998. i magistrirao. Od 1998. izlagao je samostalno i na kolektivnim izložbama u zemlji i inostranstvu (Kanagava, Prag, Fredrikstad, Viroinval, Sofija, Solun, Saporo, Seul, Varna…) Nagrade/izbor: Velika nagrada za slikarstvo iz fonda Riste i Bete Vukanović, 1995; Nagrada Narodnog muzeja na 5. Međunarodnom bijenalu grafike, Beograd, 1998; Politikina nagrada iz fonda Vladislav Ribnikar, 1999; Nagrada sponzora na 5. Međunarodnom bijenalu grafike, Saporo (Japan), Nagrada na 6. Međunarodnom bijenalu grafike, Kaixanova (Španija), 2000; Nagrada za mali format, Međunarodna izložba grafike, Kluž (Rumunija), 2003; Nagrada na 5. Međunarodnom bijenalu grafike, Kairo, 2006. Profesor na Fakultetu likovnih umetnosti u Beogradu.

Obrazloženje žirija
Nagrada Veliki pečat za 2002. godinu jednoglasno je dodeljena Vladimiru Veljaševiću za rad Bez naziva 3, 2001, duboka štampa sa obrazloženjem: Veljašević se tokom devedesetih godina dosledno i kontinuirano afirmisao na likovnoj sceni visokom grafičkom kulturom podržavajući, isto tako, i izuzetni nivo ovog medija. Na prvi pogled autor gradi poetiku svog dela jednostavnim sredstvima i harmoničnim rešenjima crne i njenih srodnih derivata. Neosporno, vladajući superiorno grafičkim sredstvima duboke štampe Veljašević predstavlja značajnu autorsku pojavu u okviru nacionalne grafičke škole.

Članovi žirija: Svetlana Mladenov, istoričarka umetnosti, Daniela Fulgosi, grafičarka i Zoran Dimovski, slikar i grafičar
13. maj 2002.

… Vladimir Veljašević koji se pojavio u drugoj polovini devedesetih godina, odmah se istakao izuzetnom kultivisanošću grafičkih sredstava. Koristeći dragocena tehnička i tehnološka iskustva prethodnih generacija, on je kombinacijom duboke i ravne štampe izgradio specifičnu ikoniku koja se vidno prepoznaje u talasu Novog modernizma u našoj sredini. U crnom monohromnom prostoru metafizičkog mraka svetlucaju geometrijski (hard-edge) obrisi nekih imaginarnih predmeta-skulptura. Pune forme, metalne ploče – ravne ili savijene pod oštrim uglom, ulaze u prostor, „lebde“ ili se „kreću“ u nekoj izmišljenoj perspektivi. Sugestivna struktura metala, sa srebrnim ili plavičastim odsjajima reljefne teksture nepoznatih predmeta u nepoznatom prostoru, sa običnim numeracijama umesto naziva…
Lj. Slijepčević, „Nove pojave u grafici Beogradskog kruga osamdesetih i devedesetih godina“ u: Jedan vek grafike, Dela iz grafičke zbirke Muzeja savremene umetnosti u Beogradu, Galerija Srpske akademije nauka i umetnosti (Beograd, novembar-decembar 2003) 126.

…U građenju poetike sopstvenog dela Veljašević je pošao od klasičnih grafičkih načela vođen idejom da, bar u formalnom smislu, pojednostavi likovni prosede. U ime negovanja jednog krajnje redukovanog, asketskog i, može se reći, gotovo dizajniranog grafizma, autor je u žižu svog interesovanja postavio crno. Crno je za njega ne samo boja sama po sebi već i bazični kompozicioni i likovni element, stadijum supstancijalne forme, suština kojoj poverava stvaralački problem. Van svake sumnje, u tako postavljenom odnosu Veljašević se vezuje za univerzalnu širinu crne zasnivajući na kvalitetu njene vizuelizacije prepoznatljiv jezički model. Naime, monohromnu mat, upijajuću crnu, koja dominira čitavom kompozicijom, autor oplemenjuje reljefnim geometrijskim fragmentima srebrne uspostavljajući na ovaj način sofisticirano balansiranje između teške i ogromne crne i reflektujuće srebrne i njene konstruisane senke. Primarne senzacije u duhu svečanog mira, kontemplacije i dostojanstva upućuju na izvor svetla u vizantijskim crkvama, svetlucanje plemenitih metala na ikonama, molitvu. U ovom slučaju reč je o grafičkom listu kao projekciji energetskog polja u kojem je u apsolutnom vidu izražena opsesija crnim. Veljaševićev crtački nerv očit u ranim grafikama, povukao se pred još radikalnijim asketizmom čija teza bi mogla da glasi: svaki rad, pa i grafički, tek je jedan mikro-segment unutar prostranstva kosmičkog univerzuma. Van svake sumnje, Veljašević je ostvario jedan ubedljiv i efektan, elegantan i ujednačen likovni kompleks u kojem se repetitivno svojstvo grafičkog medija, u prvom redu, mogućnost provere postavljenog likovnog problema, ovde iščitava u znaku smelog izbora i dominacije monohroma - crno na crnom…
Lj. Ćinkul, Emitovano: Treći program Radio Beograda, Hronika, 2003.

...Kad je reč o grupi radova nastalih između 1996. i 2009. godine može se govoriti o redukcionizmu na svim nivoima. Reč je o reduktivnom postupku čak i u tehnološkom smislu. Jednom definisani mobilni elementi, moduli, ponavljaju se na većini otisaka gradeći različita kompozicijska rešenja. To su geometrijski linearni sklopovi, uvek otisnuti da čine reljef na monohromnoj površini, i samoj odštampanoj sa iste matrice. [...] Ovakav princip postavljanja osnovne ideje, i njena realizacija prisutni su i u mom doktorskom umetničkom projektu, a uvođenjem novih hromatskih i grafičkih elemenata uključuje i iskustva strip produkcije...
V. Veljašević, Nenarativni strip – primena principa formalne redukcije, doktorsko-umetnički projekat, 2014.